اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش توجه متمرکز بر خود، بهبود باورهای خودکارآمدی اجتماعی و کاهش علایم اختلال اضطراب اجتماعی

هدف اساسی پژوهش حاضر عبارت از اثر بخشی روش پذیرش و تعهد درمانی بر کاهش توجه متمرکز بر خود ، بهبود باورهای خودکارآمدی اجتماعی و کاهش علائم اختلال هراس اجتماعی دانشجویان دختر مبتلا به اختلال هراس اجتماعی بود.این پژوهش،تجربی و بصورت پیش آزمون،پس آزمون و پیگیری همراه با گروه کنترل بود و جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان دختری بود که در سال تحصیلی 90-89 به مرکز مشاوره دانشگاه اصفهان مراجعه کرده و تشخیص اختلال هراس اجتماعی گرفته بودند. نمونه این پژوهش هم شامل 30 دانشجوی دختر مبتلا به اختلال هراس اجتماعی بود که به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شده و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و گواه جایگزین شدند. هر گروه به تفکیک شامل 15 نفر بود. روش پذیرش و تعهد درمانی در گروه آزمایشی طی یک ماه، و هفته ای دوبار اجرا شد. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه کانون توجه (faq) ، مقیاس خودکارآمدی برای موقعیت های اجتماعی (sess) و پرسشنامه هراس اجتماعی (spin) بود. در این پژوهش جهت آزمودن فرضیه ها از روش تحلیل کواریانس استفاده گردید. نتایج نشان داد که بین نمرات پس آزمون و پیگیری پرسشنامه کانون توجه، مقیاس خودکارآمدی برای موقعیت های اجتماعی و پرسشنامه هراس اجتماعی در دوگروه آزمایشی و گواه تفاوت معناداری وجود دارد. یافته های حاصل از این پژوهش بیانگر اثربخشی روش پذیرش و تعهد درمانی بر کاهش توجه متمرکز بر خود، بهبود باورهای خودکارآمدی اجتماعی و کاهش علایم اختلال اضطراب اجتماعی بود و داده ها در این خصوص همسو با نتایج تحقیقات قبلی بود.